Bij elke shoot hoort een verhaal, dat maakt dit werk zo leuk om te doen. Of je nu een topsporter fotografeert of een fanatieke liefhebber, dat maakt niets uit bij paardenmensen.
Passie is passie.
Debbie wilde graag foto’s van haarzelf en haar 26 jaar oude pony omdat ze zich realiseerde dat ze nog helemaal geen mooie foto’s van hen samen had. Haar voskleurige pony ziet er goed uit voor haar 26 jaar want ze is nog kwiek en ondeugend genoeg, deze kleine grande dame.
De geschiedenis van de pony begint bij een manegehoudster die een paard kocht van een handelaar. Naast het paard dat op de wagen stond zag ze een leuke pony staan. “Waar gaat die naartoe?” vroeg ze. “Naar de slacht, want daar is niks mee te beginnen.” De manegehoudster liet de pony draven en vond haar zo leuk dat ze de kleine merrie voor de slacht wegkocht, want dat zou een heel leuke pony kunnen zijn voor haar dochtertje. Dacht ze. De pony was al een aantal jaar oud en nog niet zadelmak. Al snel bleek dat dat een reden had. De pony liet zich niet rijden, die had blijkbaar nogal wat meegemaakt in het verleden. Daarbij werd ze steeds dikker, het bleek dat ze drachtig was… Dat was een verrassing. Nadat het veulen geboren was en na heel veel geduld en zandhappen mochten alleen de aller- allermeest ervaren ruitertjes er op rijden. Dat waren er niet veel.
Debbie was echter op slag verliefd op de pony en zeurde de manegehoudster aan het hoofd om de pony te mogen rijden. Oh nee, veel te gevaarlijk, vond zij. Daar dacht Debbie anders over. Toen de manegehoudster op vakantie ging en een vervangende en onwetende instructeur de lessen waarnam die, greep zij haar kans. “Eh, mag ik op Mariska?” Dat mocht. En het klikte.
In 2002 stopte de manegehoudster met het bedrijf en verkocht de manege. Die pony kon ze niet mee verkopen, die was levensgevaarlijk als manegepony. Maar waar zou ze dan terecht komen? Tot haar grote vreugde mocht Debbie haar voor 1 euro kopen. Bij de nieuwe eigenaars van de manege werkte ze hard voor de stalling van haar eigen pony. Ze schopten het ver samen, zelfs tot het NK carousselrijden. Ze werd op de merriekeuring eerste premie en tijdens een internationale keuring werd ze tweede in haar rubriek. Ze was toen al zestien. En dat voor een pony waar niemand iets in zag!
Na een botsing met een paard raakte de pony geblesseerd waardoor ze langdurig op rust moest staan. Een mooi moment om een veulentje te fokken vond Debbie. De dracht verliep voorspoedig maar bij de bevalling bleek dat het veulen was gestorven. Groot was het verdriet en de angst om ook het leven van de moeder toen het dode palomino droomveulentje in de kliniek in Utrecht gehaald moest worden. Er werd gevochten voor het leven van de moeder die het overleefde en herstelde. Maar de oude blessure verdween nooit helemaal totdat een thermografisch onderzoek uitwees dat een scheefstaande wervel de boosdoener was. Daarna werd ze elke zes weken behandeld om soepel te blijven.
Debbie ging studeren en haar pony verhuisde een paar maal van stal. Hun bijzondere band bleef echter. Nu staat de pony bij Debbie en haar vriend aan huis op de boerderij. Ze heeft er een Shetlandvriendin bij staan en ziet er ondanks haar leeftijd nog steeds glanzend gezond uit. Debbie kan haar elke dag zien als ze uit het keukenraam kijkt. Men zegt dat de band met je eerste pony of paard het allersterkste is en dat je die nooit vergeet. Dat geloof ik wel. Het is gewoon familie.
Edit: In januari 2018 is Mariska overleden.
