Fileleed is in Frankrijk al heel oud. Als je in de jaren vijftig en zestig naar het zonnige zuiden van Frankrijk wilde reizen kon dat over een beperkt aantal wegen. Over de RN (route nationale) 7 bijvoorbeeld. De weg doorkruiste honderden dorpen en steden die aan de reizigers een goede boterham verdienden. Want reizigers moeten nu eenmaal uitrusten en eten. Ook door het centrum van het stadje Lapalisse trok jarenlang de filekaravaan totdat de Autoroute du Soleil, de A6, werd aangelegd. Toen werd het een stuk minder druk in dorpen en steden. Hotels en restaurants sloten één voor één hun deuren langs de eens zo drukke N7. Sinds het resterende verkeer een jaar of tien geleden definitief om de stad Lapalisse werd geleid werd het nog rustiger én schoner in het centrum.
Eens in de twee jaar organiseert de stad een ouderwetse verstopping (embouteillage) in het centrum. Dit jaar trokken meer dan duizend bezitters van de meest fraaie oldtimers naar de stad om daar op gepaste wijze het verkeer te ontregelen. Er waren geen dranghekken (mais non) dus het publiek liep gewoon tussen de luid claxonnerende auto’s door. Verkeersregelaars werden genegeerd en bestuurders die een kennis aan de kant zagen staan stapten gewoon uit om een praatje aan te knopen. Waardoor de file nog langer werd, dolle pret. Wij werden deze dag bijna bedwelmd door de uitlaatgassen, maar zo stonk het dus vroeger echt. De bestuurder van een oude eend die een kwartier lang naar een Berliet vrachtwagen claxonneerde omdat hij er niet langs kon stopte een meter voorbij de vrachtwagen stipt om twaalf uur. De kofferbak werd opgemaakt en een champagnefles ‘plop’ ontkurkt en met omstanders genuttigd. Want het déjeuner is heilig in Frankrijk, toen én nu.
Een reportage van Elise en mij in, uiteraard, zwart-wit:
